Wim Janszen 2 oktober 1947 - 23 april 2013

Introductie                                                        Frank

 

Wij kennen Wim al zo’n   28 jaar,  Geert kent hem zelfs al veel langer.  Ieder jaar ontmoetten wij elkaar tijdens de zgn “herenreis”, een drie daagse wandeltocht exclusief voor heren.

Deze tocht valt altijd in de kerstvakantie en we wandelen van Drente tot Marokko, en van de Harz tot de Yorkshire Dales. Wim was een van de meest trouwe wandelaars, hij is 25 keer meegeweest. Helaas kon hij door zijn ziekte de laatste reis niet mee, we hebben hem toen heel erg gemist. We zullen proberen door een aantal anekdotes een beeld te schetsen hoe wij Wim kenden, 28 jaar dezelfde haardos en baard, al werd die wel steeds grijzer,  zijn houthakkers shirt,  zijn spijkerbroek, zijn ode jasje en zijn rode veters in zijn schoenen maar vooral ook zijn sociale instelling, zijn technische brein en zijn opgewektheid. Waarom hielden wij zo van Wim,

 Wim,  was  een echte homo universalis.    Paul

 Dat bleek vooral tijdens onze wandeltochten. Dat hij met zijn handen vrijwel alles kon maken wat zijn hoofd had bedacht is genoegzaam bekend. Maar daarnaast was hij ook bijzonder erudiet. Zijn hersens puilden uit van de meest vreemdsoortige kennis. Tijdens nze tochten kon je met hem over van alles praten: van inbouwkasten tot auto-uitlaten, van pelletkachels tot afwasmiddelen, van schaatsen slijpen tot weersvoorspellingen enz. Die kennis deed hij op tijdens urenlange internetstudie en voor het digitale tijdperk het nauwgezet bestuderen van krantenadvertenties.  Niet zelden werd je na de reis nog gebeld of gemaild voor een bijzonder advies. Verbouwingstips regen zich aaneen, daar werd gretig naar geluisterd. Een aantal van ons heeft zijn pronkstuk in Frankrijk bewonderd,. Bij Wim kon je met al je vragen terecht.

 

Wim was de ideale bedgenoot.           Geert

 Het is een aantal keren voor gekomen dat we met twee mannen in een ed moesten slapen. De reisleider (GGL) had het arrangement dan zo geregeld en dat daar niet aan te ontkomen viel. Die bedden bogen vaak diep door naar het midden met het gevolg dat  je ’s nachts telkens naar elkaar toe rolde. De meesten van ons klampten zich dan

enigszins gegeneerd vast aan de bedspijlen om lichamelijk contact met je slapie te vermijden.. Dat die nachten soms toch goed verliepen mag blijken uit een uitspraak van Cees die op een ochtend beneden wam, achter zijn bedmaatje Jan ging staan en de legendarische woorden sprak: ‘Jan, moe maar voldaan’. Wim en ik (Geert) wilden in

die situaties altijd samen slapen. Niet omdat we elkaars lichamen zo prettig vonden, maar omdat we zo stil sliepen allebei. We bewogen auwelijks en snurkten ook niet. Bovendien gingen we na een korte beschouwing van de afgelopen dag snel en keurig met de handen boven de dekens slapen. Waar anderen soms de marteling van een nacht met een snurker moesten doorstaan heb ik altijd aangename nachten met Wim in een tweepersoons bed doorgemaakt.

 

Wim was een  actieve man  Harrie

 Wim je was ook een echte onderwijsman. De vele gesprekken die ik met Wim tijdens de wandelingen heb gevoerd gingen over van alles en nog wat maar toch ook vaak over het onderwijs. Wim was bijzonder betrokken bij zijn school en vooral zijn leerlingen. Bevlogen, goed op de hoogte van nieuwe didactische inzichten maar wars van nieuwlichterij die haar waarde nog niet had bewezen. Het echt handwerk stond centraal. De laatste jaren gingen de gesprekken met Wim tijdens het wandelen

ook regelmatig over het bedrijf van zijn zoon Niels, waar hij vooral na zijn pensionering vaak te vinden was. Met trots sprak hij over alles wat daar gemaakt werd en hoe dat gebeurde. Eindeloos kon hij praten over hoe hij een mal voor een bepaald ornament had bedacht n gemaakt en over de grote variëteit aan toepassingen en mogelijkheden die de kunsthars  bood. Hoe hij met Niels uiterst speciale dakpannen kon maken. Bij de 25e  editie van onze tocht had hij van dat materiaal voor iedereen een schoentje als aandenken gemaakt. Een kleinood dat wellicht nog trots de schoorsteenmantel (bestaan die nog?) of het dressoir (we worden nu echt oud!) siert. Daarnaast was hij de ontwerper van de website “herenreis forever” waarop hij het verleden van de herenreis prachtig in beeld gebracht heeft.

 

Wim was een heel sociale man,   Martin

 De tweede dag van onze herenreizen is vaak een test om te kijken hoezeer de sleet al op onze oude botten zit. We lopen dan soms wel meer dan 30 kilometer, het thuisfront vertelden we dan aak dat het wel 38 kilometer was. Vooral aan het einde van de dag was het gekreun en het gesteun niet van de lucht. De bezemwagen raakte dan geleidelijk gevuld met afvallers. Wim zat er nooit in. Als een taaie krijger liep hij vaak vrolijk kletsend ergens in het peloton ee Moeiteloos bleek hij alle ontberingen te weerstaan. Wij waren als sporters over zijn lichamelijke conditie vaak zeer verrast. Maar wat het speciale van Wim was: hij keek achterom. Als hij zag dat er iemand achteraan liep die moeite met het tempo kreeg, dan liet hij zich regelmatig zakken en begeleidde hij de achterblijver al pratend, zodat die persoon een beetje vergat dat hij moe was.

 

Soms had Wim pech…  Cees

 Op een van onze tochten in Engeland maakten wij een oversteek naar Hull met een enorme veerboot. Zoals gebruikelijk had de GGL een keurig arrangement geregeld met diner aan boord, slapen in tweepersoons hutten en een echt Engels ontbijtje. Toen we  ’s avonds naar de eetzaal liepen werd onze route gemarkeerd door een leinduimpje-achtig spoor van rubber. Het waren de schoenen van  Wim. Die verkeerden in vergaande staat van ontbinding en vielen spontaan uit elkaar. Al op de  eerste wandeldag in het

Verenigd Koninkrijk moesten we naar de lokale hoefsmid om  een paar nieuwe schoenen te laten aanmeten. Te snel en onkritisch liet Wim zich daar een paar schoenen aansmeren. Dat heeft hij geweten. Ofschoon we een prachtige tocht in de Yorkshire Dales maakten heeft hij daar niet echt van kunnen genieten. Niet ingelopen te nauwe schoenen leiden tot veel pijn en ellende. Maar zoals hij was, hij gaf  geen kick. Gelukkig kon de medische staf ’s avonds nog wat reparatiewerk verrichten. Op de markt in Marakech stonden we stil bij de kraam van een kiezentrekker. “Wim, laat de rest ook maar trekken” . ’s Morgens was er een kies van Wim in een pannenkoek blijven hangen.

En diezelfde reis liep hij ook nog een nat kruis op door een spelletje an een onze Marokaanse gidsen.  

 

Denkend aan Wim,  Anno

 In mijn contact met Wim viel mij op dat hij altijd in zijn hoofd bezig was met het vinden van oplossingen voor technische probleempjes. ij had er echt plezier in, zo leek het, om ingewikkeld lijkende zaken te analyseren, a.h.w. in zijn hoofd uit elkaar te halen, te reduceren tot oplosbare deelprobleempjes. Indrukwekkend en verhelderend vond ik het bezoek aan huis, nog maar kort geleden,  in het begin van zijn ziekte. Hij was geen man van bezoek! Maar wel kregen wij een rondleiding, iet door zijn huis, maar door zijn gebied, zijn schuur en andere bouwsels, zijn vergane tennisbaan, langs een oude kampeerbus, langs een oldtimer Mercedes. Een enorme bolide, cabrio, die ik alleen

kende van het Polygoonjournaal uit WO 2, die al jaren in de schuur stond, alle moertjes en boutjes geordend aan de muur.  Zou hij er ooit nog eens in rijden? Zou dit alles ooit eens af komen? Waren dat zijn dromen? Het was voor mij duidelijk, de ziekte en zijn overlijden kwamen veel te vroeg. Hij zou er niet meer in rijden.  Wat betekende dat voor hem? Dat zijn droom niet uitkwam? Ik weet het niet. Maar wat wel duidelijk was, hij genoot wel van dit alles, dit was zijn leven ook al was het verre van af.

 

Dag Wim   Roel

 Een groot deel van onze reizen brachten Wim en ik samen door aan de staart van het peloton. e kletsten over de kinderen en de ontwikkelingen thuis vooral die te maken hadden met de vorderingen in de franse woningen. Vaak liepen we om te lopen: er werd niet gekletst.

 TWEE STIPJES IN HET LANDSCHAP OP WEG NAAR...................................TJA ALS WE DAT VAN TEVOREN WETEN....

 

DAG MAATJE

Onderstaande foto's stonden oorspronkelijk in een powerpoint bestand met daarbij muziek van the Proclaimers - "500 miles", maar kon door de grootte van het bestand niet geplaatst worden. Ik heb er een pdf van gemaakt; helaas valt de muziek dan weg.